روزمردگی

اینستای دوستامو که میبینم کانالاشونو که میخونم میبنم همشون یه کاری دارن یه هدفی دارن 

اعصابم از خودم خورد میشه تمام طول روز و طول شب گوشی دستمه نه درس میخونم نه کتاب دیگه ای

گوشی هم دستم نباشه الکی ول میگردم یا خوابم یا تو فکر و خیال

راستش من هیچ هدف و انگیزه ای ندارم واسه آینده

دوست دارم بنویسم دوست دارم شعر بگم نمیتونم اما

من میتوانم چون هستم

من امروز کلی انرژی مثبت واسه خودم فرستادم 

شاخ امتحانا رو بشکنم

هنوز یه ماه دیگه مونده و به خودم قول دادم که بخونم و بخونم

تا بتونم از پس این دوره تحصیلی  هم بر بیام

 همین ‌):

دلگیرم از این شهر سرد

من خیلی از وقتای زندگی میشینم فکر میکنم و مرور میکنم جریان زندگی مو 

فکر میکنم به  روزایی که گذشت  و فکر میکردم نمیگذره 

فکر میکنم به روزایی که میبریدم از همه 

این حافظه ی خنده دار که همه چی رو با جزئیات تمام یادشه به جز درسو 

از بچگی تا به الان..

هیچ وقت من شاخ مدرسه نبودم که برم تعریف کنم همه جا از دوران مدرسه ام 

دوستایی که داشتم مثل من شلوغ نبودن 

حالا شیطنت های خودمونو داشتیم ولی نه اونقدر 

دوره کارشناسیم اونقدر ها شیرین نبود حتی شاید سخت هم بود

جوری که فکر نمیکردم بخواد تموم بشه ولی شد تموم شد اما خیلی سخت

خیلی حرفا شنیدم و واقعا شکستم 

خیلی رفتار ها دیدم و خرد شدم 

بعضی مواقع که رفتار آدم های دور و برم فقط به خاطر اینکه مثل آن ها نیستم عوض میشد

و...و...و...

اما گذشت گذشت و گذشت

حالا من در روزهایی که مثل باد به ربع قرن اول زندگی ام نزدیک میشوم

وقتی به گذشته نگاه میکنم میبینم که من اونجوری که میخواستم نبودم نشد که باشم

من همیشه میخواستم خودمو به دیگران اثبات کنم که جوری که اونا قبول دارن باشم

جوری لباس بپوشم که اونا میپوشن 

من هیج وقت نفهمیدم دوست دارم نحوه پوششم چجوری باشه

یا رفتارم 

من هیچ وقت خودمو نشناختم..

تلاش میکردم برای نگه داشتن آدم هایی که دلشان به ماندن نبود

تلاش میکردم برای راضی نگه داشتنشان

من از تنهایی وحشت داشتم

و این ترس با من بود همیشه

از همان دوران بچگی دوران قبل مدرسه

یا دوران مدرسه

دانشگاه...

من نشناختم خودمو

نشناختم و آدمای دوروبرم به خودشون اجازه دادن هر رفتاری رو با من بکنند

من میترسم از خودم میترسم از همه

اردی بهشت

اردیبهشت از نیمه گذشت 

این روزهای باقی مانده را بیا عاشقی کنیم

بیا دوست بداریم خودمان را

بیا برای خودمان گل بچینیم..

بیا آواز بخوانیم

بیا شاد باشیم و شادی کنیم

من اشتباهی هستم

باور نمیکنم یه دانشجوی ارشد این اعتقادو داشته باشه اگه دختر دوست پسر نداشته باشه

اشتباه میکنه

باور نمیکنم همین دانشجوی ارشد معتقده دختر باید آرایش کنه به خاطر اینکه توسط پسرا دیده شه

باور نمیکنم همین دانشجوی ارشد تو خیابون آشغال بریزه

شاید هم من اشتباهی هستم 

کجا باید برم یه دنیا خاطرت تو رو یادم نیاره

سه سال پیش ترم دو که بودم

دوستم یه لاکپشت بهم داد

یه لاکپشت واقعی..

اندازه کف دستم بود

خیلی دوسش داشتم وابسته اش شدم

ولی یه روز سر اینکه 

چند روز درگیر مراسم بودیم 

و سرمون حسابی ازش غافل شده بود

   مرد...

خیلی گریه کردم براش

تا چند ماه یادش میفتادم 

گریه میکردم

هنوزم یادش منو ناراحت میکنه

نتونستمم قبول کنم و به جاش 

یه لاکپشت دیگه بخرم

خواستم بگم اون فقط یه لاکپشت بود

پس آدما با اومدن و رفتنشون

چیکار میکنند...

پ.ن:این متنو دقیقا یه سال پیش نوشته بودم..چند ماه پیش همون دوستی که منو یاد لاکی انداخت برام یه عروسک لاکپشت خرید به یاد لاکی..

عروسکه رو خیلی دوست دارم همه چیش شبیه لاکیه الانم با خودم کنارم اومدم میخوام یه لاکپشت واقعی بخرم

زیبا هوای حوصله ابری است...

بدون شک اگر بخواهند انتخاب کنند که بد اخلاق ترین آدم روی زمین چه کسی است من جزء نامزدهای دریافت این عنوان خواهم بود

از کی را یادم نیست ولی یک وقتی زیر حوصله ام را کم نکردم و سر رفت سر رفت سر رفت

و من هم به حال خودش گذاشتمش گفتم الان حوصله ام سر رفته دیگه حوصله ندارم برم زیرش را کم کنم

از یک جا به بعدش هم دیدم که واقعا حوصله ام رو از دست دادم

حوصله آدم ها رو ندارم حوصله درس خوندن ندارم حوصله کتاب خوندن ندارم حوصله بودن تو جمع رو به مدت زیاد ندارم حوصله تنهایی ندارم حوصله یک 

جا نشستن ندارم حتی حوصله فوتبال دیدن ندارم

من حوصله ام را برای همیشه از دست دادم

از دست دادم که وقتی یکی ازم سوال میپرسه اگه بار اول نفهمه بخوام دوباره بگم صدامو ببرم بالا از دست دادم که وقتی یکی چیزی رو نمیفهمه 

داد بزنم

از دست دادم که رفتار آدما برام مهم شده 

از دست دادم که اینقدر زودرنج شدم

از دست دادم که....